Maandag 20 nov 2023 (Anita)
Rond 20:00 gisteravond ging het kaarsje bij mij uit en heb ik de kinderen en allerliefste vrienden gevraagd de familiekamer te verlaten. Ik wilde me graag klaar maken voor de nacht en op tijd "onder het katoen". De kinderen hebben in de openbare ruimte de puzzel gemaakt wie waar slaapt. Jan bij mij, Anouk ging met een vriendinnetje mee hier in Zwolle en Mar en Tho (haha Thomas) slapen bij hem thuis. Als een geoliede machine hebben we een plan bedacht, gaan er mee aan de slag en het is klaar. Op naar het volgende plan. Zo zijn we dat gewend in ons gezin.
Zoals iedere dag sluit ik de dag af bij Ab. Wanneer ik op zijn kamer kom, zitten de twee nacht broeders Gillis en Sander heerlijk te keuvelen bij Albert op de kamer. Tenminste zo lijkt het, in werkelijkheid bespreken ze de medische zaken. Albert zou zeggen: "Biertje doen"? En zou ze een Beugeltje, HJ, of IJwitje voor zetten. Fijn dat deze twee jonge mannen bij Ab op de kamer zijn, want hij is graag onder de mensen, praatje maken, gezelligheid. Sander laat me alleen met Gillis, want voor de vierde nacht is Gillis verantwoordelijk voor pap.
Gillis legt uit dat de dialyse machine wat meer vocht vanuit Albert zijn lichaam onttrekt. Dit gaat gelukkig goed en ik zie langzaam onze eigen Albert weer terugkomen qua uiterlijk. Zijn vingers worden nu ook wat slanker net als zijn armen. Mariëlle zou zeggen: "Noem je mij nou dik"? Een uitspraak waar we deze dagen veel om hebben moeten lachen. De medicatie voor ondersteuning van zijn hart is nog steeds gestopt, erg fijn. O ok zijn er nog want andere middelen geminderd, maar ik vraag er niet naar welke dit zijn. Ik wacht daarmee tot het familiegesprek.
Er zijn zorgen, grote zorgen. Albert plast nog niet zelf. Waar hij anders in letterlijke zin een grote "zeikerd" is, want hij moest nog wel eens, laat ie het nu nog niet zien. In figuurlijke zin klaagde Albert nooit en is een positief persoon. "Er is overal een oplossing voor" is zijn favoriete uitspraak. En daar houden wij ons ook nu aan vast. De spreuk van de dag krijgen wij iedere dag in onze mail. Vandaag staat er in: "Als je positief kunt blijven in een moeilijke situatie, dan win je". Dus dan gaan we dat doen, want Albert knokt door, wij staan naast hem.
Gillis geeft op een hele fijne manier nog eens aan hoe het ervoor staat, hij kiest zijn woorden zorgvuldig. De situatie is nog steeds erg kritiek. Alles wat Albert nu laat zien, doet hij onder invloed van het dialyse apparaat. Je zou ervan onder de indruk raken. Een grote machine met allerlei toeters en bellen. Ab zou vast even vragen: "Hoe werkt dat nou allemaal"? Ik laat het aan mij voorbij gaan... Die machine doet wat ie moet doen, voor Ab zorgen en dat is voor mij genoeg.
Rond half vier probeer ik nog weer wat te slapen, luister naar de liedjes die ik toe gestuurd krijg. Ben er van onder de indruk, zo mooi hoeveel er aan ons gedacht wordt. Krijg ook de vraag, hoe gaat het met zijn ouders, met jou? Mijn schoonouders zijn dappere mensen en zijn het liefst met zn tweetjes in hun eigen habitat. Beetje ritme houden, houdt je op de been, is het motto. Ik heb iedere dag even contact met hen, zulke lieve mensen. Pas goed op ze, met een kaartje oid.
"Pas goed op jezelf" En dat doe ik! Ik ben verpleegkundige van beroep en het wordt er op de opleiding ingepeperd. Eerst voor jezelf zorgen, voordat je voor een ander kunt zorgen. Dat heb ik de afgelopen maanden gedaan. Ik ben in juni de ziekte wet in gegaan. Rust nemen voor mezelf, om er voor Albert te kunnen zijn die er de schouders onder zet, voor ons gezin, het huis de tuin. Heb hulp gezocht en gekregen. Een stapje terug doen in mijn werk, zorgen voor ouderen, aan het bed staan dat is wat ik wilde. In sept ging ik weer aan de slag en had ook het "nieuwe normaal" gevonden. Zou in dec weer 100% gaan werken.
En nu? Nu sta ik aan het bed. Van Ab, van papa, Appie, van jullie Albert, en vangen mijn collega's mijn diensten wéér op. Wie had dat gedacht. Maar dat is wat ik kan, met mijn kinderen (ja Thomas jij ook), zorgen voor een ander. Mijn grenzen geef ik aan, we lachen regelmatig om een goeie grap. Ik schrijf het van me af, want dat geeft ruimte in mijn hoofd. We merken aan alles dat Albert steeds dichter bij komt, hij laat steeds bewegingen zien, we houden ons aan onze Hoop vast. Want dat houdt ons op de been.
Lieve groet, Anita.